آدم به راستی گیج می شود که به این بالا بلندان دلاور چه بگوید چراغ در دست، در تاریک خانه ی یادها در پی واژه هایی گشتم که بشود ارمغان این گرامی آزادگان کرد، دریغا که دانش و یادم یاری نداد. شاید همان آفرین و درودی که از ژرفای دل برخاسته نشان دهنده ی ارجگذاری این کمترین باشد به این فرزندان نژاده و پاک سرشت ایران. درود همه ی پهلوانان بر آنها باد هومر آبرامیان